Oké,
het is ook wel een beetje mijn eigen schuld dat mijn oudste brullend op de
stoep voor de supermarkt ligt. Ik was iets te laat opgestaan en haasten werkt
nou eenmaal driftbuien in de hand. Nu ben ik “stom” en “stout” want ik heb de
auto niet op de goeie parkeerplaats gezet, vindt hij. “Hij” is Jens en Jens kan
het weten, want hij is al bijna vier.
Kris kan nog niet lopen, dus hem neerzetten en Jens als een handtas de supermarkt in sjouwen, is geen optie. Jens vriendelijk vragen om mee te komen, werkt ook niet. Hij ligt op zijn rug en heeft zijn duim inmiddels in zijn mond gestopt.
Twee oude vrouwtjes komen de supermarkt uit en zien Jens liggen. Die kan niet op enige sympathie rekenen. Kris wel daarentegen. Hij krijgt een aai over zijn bol: “Jij bent wel lief hè,” zegt één van de dames. “Jij bent niet lief,” zegt ze tegen Jens, die nog steeds op de grond ligt.
“Hij
is gewoon moe hoor”, mompel ik laf.
Ik denk aan How2Talk2Kids. Deze methode om “effectief en positief” met je kind te “communiceren” gooit hoge ogen bij ouders en andere opvoeders.
Hoe
was het ook alweer?
Ik moet zijn gevoel erkennen, herinner ik me. Dan krijg ik hem wel mee. Eerst door mijn knieën zakken (Kris zakt met me mee): “Jens, schat, ik zie dat je boos bent. Jij wilde dat mama de auto daar achter neerzette, hè?” Hij knikt en mokt verder.
Oké,
stap 1 ging goed. Nu stap 2. Uitleggen wat je wil. Niet wat je NIET wil, maar
wat je WEL wil. “Die parkeerplek is verder weg, schat. Ik wilde wat dichter bij
de supermarkt parkeren. Daarom heb ik de auto hier neergezet.”
“MAAR! IK! WIL! DAT! JE! DE! AUTO! DAAR! NEER! ZET!” schreeuwt hij. Oei, ik geloof dat ik iets fout doe. Misschien heb ik zijn “gevoel” niet voldoende “erkend”. Nog maar een keer proberen. “Jens, je bent boos hè? Jij wilde graag….”
Ik val stil. Kom zeg, sta ik hier stom te bazelen.
Ik steek mijn hand naar hem uit en zeg “Kom schat, we gaan boodschappen doen. Mag je nieuwe koekjes uitzoeken, die zijn op.” Ja, ik koop hem om. Works like a charm.
Jens draait zich nog eens om. De stoep bevalt hem wel.
Ik ben d’r klaar mee. Ik zet Kris in een winkelwagen en til een brullende Jens van de grond. Gelukkig is ook de Club van Relaxte Moeders hip. Daar heb ik mijn nieuwste mantra van.
Hoe
doe jij dat? Vertel het me, ik zal je dankbaar zijn.
Haha, geweldige column!! Ben zelf ook van de 'relaxte club'. Maar we komen er wel!
BeantwoordenVerwijderenDankjewel Anonymous! Het valt niet altijd mee he? Maar al doende leert men, zullen we maar zeggen ;-)
BeantwoordenVerwijderenGeweldig :-)
BeantwoordenVerwijderenMaar ehhhh... We moeten natuurlijk wel begrijpen dat de auto consequent op dezelfde plek geparkeerd moet worden van ons kroost, toch? :-)
Als moeder van een net-zo'n-oud-jongetje is het een heel herkenbaar verhaal. Wat soms ook kan helpen is de aandacht afleiden van het 'probleem' (Zie ik daar nu een koe vliegen? ;-) of hem op een kieteldood trakteren. En als dat ook niet meer helpt, helpt er volgens mij niets meer en kun je je mantra het beste nog een tijdje herhalen... ;-)
BeantwoordenVerwijderenIk ben inmiddels zover dat ik haar laat liggen. Als ik een meter of 5 verderop ben, rent ze mealsnog achterna! Ik ben dus een echte ontaarde moeder! Hihi
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar! Ik loop ook gewoon weg. Onder het mom van 'als je je zo gedraagt kan ik toch niet met je praten'.
BeantwoordenVerwijderenWerkt altijd. Dan maar een ontaarde moeder ;-) hihi
Ja lekker blijven liggen mama gaat boodschappen doen... afleiden werkt soms ook. Wat hier ook nog wel eens helpt is; ECHT TROOSTEN... dus ook echt over je eigen boosheid heenstappen. Kinderen voelen het goed aan of het gemeend is of niet. De mijne wel iig al ligt ze daar heel driftig te wezen.. Succes en ja elke keer probeer ik weer een nieuwe truc uit hahahahah. En het gekke is als je het je eigen kind is is alles toch echt heel anders.
BeantwoordenVerwijderenIk laat haar gewoon liggen! Ja, ook toen ze 4 was. Ga lekker verder met boodschappen doen! Lees, ik hou haar in een andere rij wel in de gaten. Andere moeders en oma's vinden haar dan zielig en yeah ze heeft aandacht. Maar wacht die aandacht is eng! Toch maar gauw heel verlegen naar mama rennen!
BeantwoordenVerwijderenZelf heb ik een poosje mijn buurtsuper om de hoek gemeden en ben met de auto naar een nieuwbouwwijk gereden waar ze wel kleine kinderen gewend waren... Als hij dan weer eens op de grond lag kreeg ik een bemoedigende in plaats van afkeurende blik.... En zelfs toen hij aan de overkant bij een drogist de etalage van dichtbij ging bekijken (lees raamzijde / wiebelende opstellingen etc...) kon ik op begrip rekenen;-)
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk herkenbaar. Mijn zoon deed dat ook een keer in de winkel. Keek een oude mevrouw naar mijn andere zoon in het winkelwagentje. O jee zei ze, je hebt er nog 1! Ik heb maar niet verteld dat de derde niet mee was omdat ze al op school zit. Achteraf wel heel grappig....
BeantwoordenVerwijderen